চুটিগল্প..

নৈ বৈ যায়,,         ষষ্ঠ খণ্ড                      সপোনৰ ৰেঙণি               নয়নে যাত্ৰীবাহী ট্ৰেইন খনৰ একেবাৰে শেষৰ দবাটোৰ দুৱাৰ মুখত থিয় হৈ দুয়োফালে থকা হালধীয়া বৰণৰ হেণ্ডল দুডালত দুহাত মেলি ধৰি বুকুখন বাহিৰলৈ থেলি দিছে । বাহিৰৰ শীতল বতাহ জাকে তাক চুই গৈছে, সি যেন সেই বতাহ জাকৰ লগত মিলি যাব। সন্মুখত দূৰ দিগন্ত বিয়পি থকা এখন সুদ্ধ বগা আকাশ আৰু তলফালে চকুৰে মনিব নোৱাৰালৈকে কেৱল সেউজীয়া আৰু সেউজীয়া, সি যেন বিলিন হৈ যাব সেই সেউজীয়া খিনিৰ মাজত। সি চকু দুটা মুদি এটা দীঘল উশাহ টানি সেই মনোমোহা পৰিবেশটো বুকুৰ মাজলৈ লৈযাবলৈ চেষ্টা কৰিলে। "নয়ন , ঐ ল'ৰা উঠ্ উঠ্ !" মাকৰ চিঞৰ আৰু দুৱাৰ খনৰ ট্ক ট্ক শব্দত  নয়নৰ চকু মেল খালে, সন্মুখত সেই আকাশো নাই , নাই সেই সেউজীয়াও। আছে মাথো এখন বন্ধ দুৱাৰ , তাৰ থিক ওপৰতে দেৱাল খনত ওলমি থকা ঘৰিটোৱে ৭.৩০ বজাৰ সংকেত দি আছে, " ধেৎ কি সপোন বাৰু এইটো, সপোনটো কোনোবাই ইমান অনুভব কৰিব পাৰেনে? মনত যে সেই দৃশ্যটো ইমান স্পষ্টকৈ ৰৈ গৈছে এইমাত্ৰ চাই উঠা চবি এখনৰ দৰে" সি লৰা লৰিকৈ বিচনাৰ পৰা নামি গৈ বাথৰুমত সোমাল। আজি নয়নৰ ছয়দুৱাৰ কলেজৰ প্ৰথ

                                 শুন্যতা প্ৰিন্সিৰ যোৱা ৰাতিৰ এছ এম এছ টোৰ পৰা নয়নৰ মন টো কিয় জানো বৰ অস্থিৰ হৈ আছে। কথাটো সি বুজি নোপোৱা নহয়, তথাপি তাৰ অস্থিৰতা বোৰ যেন লুকুৱাই থ'ব পৰা নাই। তেজৰ সম্পৰ্কবোৰৰ বান্ধোনৰ পৰা বহু দূৰৈৰ কোনোবা এজন তাৰ জীৱনৰ অন্তৰংগ এটা অধ্যায় হৈ পৰিব সি টো কোনোদিনেই ভবা নাছিল। তাৰ অস্থিৰতাৰ কাৰণ সি বুজি পোৱা নাই। সি প্ৰিন্সিক ভাল পাই নেকি? প্ৰিন্সি তাৰ প্ৰেম নেকি? নাই সিটো তাইক কেতিয়াও সেই দৃষ্টিত চোৱা নাই। প্ৰিন্সিয়েও তাক কোনো দিন ভালপাও বুলি কোৱা নাই! তাইৰ মেছেজটো পাই সি ভাল পাব লাগিছিল যদিও সি নাজানে তাৰ মনটো কিয় শুন্যতাই আগুৰি ধৰিছে। তাৰ জীৱনটো যেন হঠাত খালী খালী লাগিব ধৰিছে। মেডিকেলৰ এন্ট্ৰেন্স পৰীক্ষাৰ পাছতে নয়ন হতঁৰ কচিং ক্লাচবোৰ শেষ হ'ল। নয়ন দুদিন মানৰ বাবে ঘৰলৈ আহিছিল। পৰীক্ষা সিমান এটা বেয়া হোৱা নাছিল যদিও আগৰ বছৰৰ কাত্ অৱ মাৰ্কচৰ তালিকা চাই সি চিট্ পাব বুলি আশা কৰা নাই। সেইবাবেই সি গুৱাটীৰে কোনোবা এখন কলেজ, য'তেই প্ৰিন্সিয়ে এডমিশ্বন লয় তাতেই পঢ়িম বুলি মনে মনে ভাবি আছিল। কিন্ত্ত আজি সি তাৰ সিদ্ধান্ত সলনি কৰিছে। গুৱাহটী খন প্ৰথমতে